Al in 1250 lag hier de Westfriese Omringdijk. Tot het jaar 1844 lag Kolhorn, toen Colhorn dat ‘koude hoek’ betekent en waarvan in 1494 voor het eerst melding werd gemaakt,  aan de Zuiderzee, met vaarroutes via het uitgestrekte waddengebied tot aan de Noordzee. En vaarroutes naar de noordelijke en oostelijke provincies van Nederland. Par rond het jaar 1575 zien we het dorp op de kaarten verschijnen. In 1844 werden er twee grote polders drooggelegd maar Kolhorn behield een verbinding met de Zuiderzee via het Kolhornerdiep, een ondiepe getijdengeul, tot in 1930 ook de Wieringermeerpolder droog viel. Eeuwenlang is Kolhorn een dorp van zeelieden, binnenschippers en vissers geweest. Dat hield toen op. Na een periode van verval is men begin jaren 70 van de vorige eeuw begonnen met het herstel van het dorp. Men begon het belang van het behoud van de historie in te zien en begon de Rijksdienst voor de monumentenzorg met het inventariseren van historische dorpskernen. Aankomend architect en geboren Kolhorner Wil Schagen restaureerde meerdere particuliere woonhuizen en vanaf 1980 maakte Stichting Oud Kolhorn werk van panden die minder geschikt waren voor verkoop aan particulieren. Onder andere mogelijk gemaakt door het nalatenschap van oud- Kolhorner Cornelia Rempt- Liefhebber. Inmiddels heeft het oudste gedeelte van Kolhorn nu “Beschermd Dorpsgezicht”, waardoor je je tijdens een wandeling door het mooie dorp terug in de tijd waant.